Hoi,
Ik ben dik. Punt.
En als ik dat zeg, zeg dan niet: ‘is niet zo’ of ‘je bent mooi’.
Het is lief, maar ik ben niet blind. Als ik zeg dat ik dik ben, dan zeg ik niet dat ik lelijk, waardeloos of erger ben. Ik ben gewoon dik. En dat is niet het einde van de wereld.
Dank.
Bovenstaande zag ik op Twitter voorbij komen. En het raakte me. Volgens de schrijfster is het van dezelfde order of grootte als je haarkleur of ogen. Het is gewoon een feit. Niks meer en niks minder.
Toch menen veel mensen dat ze er wat van mogen zeggen. Rokers hebben vast hetzelfde, mensen die jou gaan vertellen dat wat je doet slecht is voor je. Alsof elke niet-roker gezond leeft. Of elk slank persoon per definitie gezond is. Overgewicht wordt nou eenmaal geassocieerd met overmatig vreten, grenzeloos en dat je geen controle hebt over deze lustgevoelens. Zwakte!
En ik kan excuses aandragen. Nee ik heb geen fijne jeugd gehad. Ik slik twee medicijnen waar je gemiddeld per jaar 10 kilo van aankomt. (Let that sink in; per jaar!) en geloof me ik heb álles geprobeerd!
Maar ik blijf 10 kilo te zwaar. Ook al ben ik 25 kilo afgevallen. En dat is oké. Want weet je het is maar uiterlijk. Net als mijn blauwe ogen en mijn blonde haren. Ik weet dat het gezonder is om slank te zijn, maar dat ga ik niet worden. En dat is mijn keuze. En dat gaat alleen mij wat aan. Dat hoef je me dus niet te vertellen. Ik ben dik. Punt.
